| |
|
|
|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
|
سوگند به فرشتگانى كه [از كافران] به سختى جان ستانند (۱)
|
|
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾
|
|
و به فرشتگانى كه جان [مؤمنان] را به آرامى گيرند (۲)
|
|
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾
|
|
و به فرشتگانى كه [در درياى بىمانند] شناكنان شناورند (۳)
|
|
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾
|
|
پس در پيشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقتگيرندهاند (۴)
|
|
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾
|
|
و كار [بندگان] را تدبير مىكنند (۵)
|
|
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾
|
|
آن روز كه لرزنده بلرزد (۶)
|
|
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾
|
|
و از پى آن لرزهاى [دگر] افتد (۷)
|
|
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾
|
|
در آن روز دلهايى سخت هراسانند (۸)
|
|
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾
|
|
ديدگان آنها فرو افتاده (۹)
|
|
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾
|
|
گويند آيا [باز] ما به [مغاك] زمين برمىگرديم (۱۰)
|
|
يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾
|
|
آيا وقتى ما استخوانريزههاى پوسيده شديم [زندگى را از سر مىگيريم] (۱۱)
|
|
أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً ﴿۱۱﴾
|
|
[و با خود] گويند در اين صورت اين برگشتى زيانآور است (۱۲)
|
|
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾
|
|
و[لى] در حقيقت آن [بازگشت بسته به] يك فرياد است [و بس] (۱۳)
|
|
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾
|
|
و بناگاه آنان در زمين هموار خواهند بود (۱۴)
|
|
فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾
|
|
آيا سرگذشت موسى بر تو آمد (۱۵)
|
|
هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾
|
|
آنگاه كه پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا درداد (۱۶)
|
|
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾
|
|
به سوى فرعون برو كه وى سر برداشته است (۱۷)
|
|
اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾
|
|
و بگو آيا سر آن دارى كه به پاكيزگى گرايى (۱۸)
|
|
فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَى أَن تَزَكَّى ﴿۱۸﴾
|
|
و تو را به سوى پروردگارت راه نمايم تا پروا بدارى (۱۹)
|
|
وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾
|
|
پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود (۲۰)
|
|
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى ﴿۲۰﴾
|
|
و[لى فرعون] تكذيب نمود و عصيان كرد (۲۱)
|
|
فَكَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾
|
|
سپس پشت كرد [و] به كوشش برخاست (۲۲)
|
|
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى ﴿۲۲﴾
|
|
و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد (۲۳)
|
|
فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾
|
|
و گفت پروردگار بزرگتر شما منم (۲۴)
|
|
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾
|
|
و خدا [هم] او را به كيفر دنيا و آخرت گرفتار كرد (۲۵)
|
|
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾
|
|
در حقيقت براى هر كس كه [از خدا] بترسد در اين [ماجرا] عبرتى است (۲۶)
|
|
إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَى ﴿۲۶﴾
|
|
آيا آفرينش شما دشوارتر استيا آسمانى كه [او] آن را برپا كرده است (۲۷)
|
|
أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاء بَنَاهَا ﴿۲۷﴾
|
|
سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معين] درست كرد (۲۸)
|
|
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾
|
|
و شبش را تيره و روزش را آشكار گردانيد (۲۹)
|
|
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾
|
|
و پس از آن زمين را با غلتانيدن گسترد (۳۰)
|
|
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾
|
|
آبش و چراگاهش را از آن بيرون آورد (۳۱)
|
|
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾
|
|
و كوهها را لنگر آن گردانيد (۳۲)
|
|
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾
|
|
[تا وسيله] استفاده براى شما و دامهايتان باشد (۳۳)
|
|
مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿۳۳﴾
|
|
پس آنگاه كه آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴)
|
|
فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى ﴿۳۴﴾
|
|
[آن] روز است كه انسان آنچه را كه در پى آن كوشيده است به ياد آورد (۳۵)
|
|
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾
|
|
و جهنم براى هر كه بيند آشكار گردد (۳۶)
|
|
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَى ﴿۳۶﴾
|
|
اما هر كه طغيان كرد (۳۷)
|
|
فَأَمَّا مَن طَغَى ﴿۳۷﴾
|
|
و زندگى پست دنيا را برگزيد (۳۸)
|
|
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۳۸﴾
|
|
پس جايگاه او همان آتش است (۳۹)
|
|
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾
|
|
و اما كسى كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰)
|
|
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾
|
|
پس جايگاه او همان بهشت است (۴۱)
|
|
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾
|
|
در باره رستاخيز از تو مىپرسند كه فرارسيدنش چه وقت است (۴۲)
|
|
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾
|
|
تو را چه به گفتگو در آن (۴۳)
|
|
فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا ﴿۴۳﴾
|
|
علم آن با پروردگار تو است (۴۴)
|
|
إِلَى رَبِّكَ مُنتَهَاهَا ﴿۴۴﴾
|
|
تو فقط كسى را كه از آن مىترسد هشدار مىدهى (۴۵)
|
|
إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾
|
|
روزى كه آن را مىبينند گويى كه آنان جز شبى يا روزى درنگ نكردهاند (۴۶)
|
|
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾
|
